Een team van Nederlandse biologen heeft aan de westkant van het Antarctisch Schiereiland een nieuwe soort drakenvissen opgespoord. Dit klinkt bijna als een plot uit een natuurdocumentaire die je op een stormachtige avond met een warme chocomel kijkt — maar het is nú gebeurd, midden 2025.
Lang, diep onder de kolossale ijsbergen zat deze vis verstopt. Pas bij ijskoud, motregenachtig veldwerk — stiekem perfect Hollands visweer — kwamen onderzoekers hem op het spoor in die gure wateren.
Een onzichtbare bewoner onder het ijs
De nieuwe soort draagt de naam Akarotaxis gouldae, in de volksmond de gestreepte drakenvinvis. Opvallend: hij leefde al bijna 800.000 jaar geïsoleerd in extreme kou, zonder dat iemand hem echt had opgemerkt.
- Uniek door twee markante strepen langs zijn flanken.
- Genetisch én morfologisch getoetst—het verschil met de verwante A. nudiceps is nu definitief vastgesteld.
- Voor deze vondst zijn niet alleen hightech DNA-apparaten gebruikt, maar ook oude museumcollecties uit Leiden en Utrecht werden afgestoft.
Hoe overleeft deze vis de Antarctische omstandigheden?
De experts vermoeden dat deze ‘overlever’ speciale eiwitten aanmaakt die hem tegen bevriezing beschermen. Het klinkt misschien futuristisch, maar door zulke aanpassingen kan het beestje decennialang overleven – een soort biologische ‘anti-vries’.
De larven drijven vlak onder het oppervlak, waar het voedselrijk is, maar juist dáár belanden ze geregeld in netten van vissenjagers uit Vlaardingen, die op krill uit zijn. De volwassen vissen leggen bovendien erg weinig eieren—elke vis telt dus. Verliest het ecosysteem er een paar, dan kan dat catastrofaal zijn.
Wat het extra spannend maakt: de soort leeft uitsluitend in een smalle kustzone waar klimaatverandering hard toeslaat. Minder ijs betekent minder veiligheid—en dat terwijl deze vis zich maar langzaam voortplant.
Wat betekent deze ontdekking?
Het dier is vernoemd naar het onderzoeksschip Laurence M. Gould, wereldwijd bekend binnen poolwetenschap, dat vorig jaar na jaren trouwe dienst uit de vaart werd genomen—ook een beetje het einde van een tijdperk dus.
Deze vondst legt niet alleen een fascinerend hoofdstuk blote in de Nederlandse natuurwetenschap, maar laat ook zien: kwetsbare soorten kunnen zomaar verdwijnen als bescherming uitblijft. Nu de Noordzee steeds voller wordt en het publiek zich roert over plastic en paling, is zo’n boodschap actueler dan ooit.
Wist u dat?
- De drakenvissen zijn familie van de notothenidae: dé specialisten in ijswater.
- Hun “antivries-eiwitten” worden al bestudeerd voor medisch gebruik (bijvoorbeeld bij orgaantransplantaties).
- Een volwassen exemplaar wordt amper 15 cm groot — een maatje haring, maar met veel meer drama in zijn DNA.
Wat kunt u doen?
Wie het poolleven wil helpen: steun lokale universiteiten zoals de UvA of check initiatieven als Stichting Antarctica. En deel dit artikel—mogelijk inspireert het de volgende generatie vissers en onderzoekers in Amsterdam, Den Haag — waar dan ook langs onze lange kust.
Meer weten? Bewaar dit artikel of stuur het door. Zo blijft het verhaal van de gestreepte drakenvinvis niet langer onder het ijs verborgen.
