Kan een Optimus– of 1X-achtige robotarm ooit echt als uw eigen hand gaan voelen? Onderzoekers van de Universiteit van Cambridge en University College London denken dat ze daar een opvallend grote stap naartoe zetten in 2025. Ze hebben een kunstmatige huid ontwikkeld uit één flexibel materiaal die temperatuur, druk, sneden en meerdere gelijktijdige aanrakingen kan waarnemen – allemaal zonder harde lagen of een raster aan sensoren over het oppervlak. Wat mij direct opviel: het materiaal past zich moeiteloos aan onregelmatige vormen aan en het productieproces klinkt verrassend simpel. men giet het vloeibare materiaal gewoon in een siliconenmal, verwijdert het binnenste en trekt het als een handschoen over het robotframe – precies zoals te zien in deze demonstratievideo.
Een soepele film, miljoenen datapunten
De technologie draait op een geleidende hydrogel die, samen met elektrische impedantie-tomografie (EIT), voortdurend veranderingen registreert aan het huidoppervlak. komt er een prikkel – aanraking, warmte of druk – dan veranderen de velden. het systeem herkent niet alleen het type prikkel, maar weet ook nauwkeurig waar en onder welke omstandigheden deze plaatsvindt. De interpretatie? Dat doet machine learning, waarbij snelheid vooral afhangt van het aantal actieve kanalen, aldus de onderzoekers in Science Robotics.
Het beste praktijkvoorbeeld: een robothand op ware grootte, hol van binnen en volledig bedekt met dit nieuwe kunsthuid. Geen rits aan verspreide sensoren, maar slechts 32 elektroden aan de pols. Toch wisten de onderzoekers via slimme algoritmes méér dan 1,7 miljoen informatiestromen uit 863.040 verschillende sensorcombinaties te halen.
- Tijdens tests kreeg de robothand te maken met een menselijke vinger, een warmtebron en een snijdende scalpel.
- In alle gevallen ontdekte het systeem nauwkeurig het type en de locatie van de aanraking – gemiddeld tot op 25 mm nauwkeurig over het hele oppervlak.
- Belangrijk: voor ieder stimulustype zijn geen aparte sensoren nodig. De film reageert anders op kracht, temperatuur, of scherpte, waarna kunstmatige intelligentie uit honderdduizenden signalen het juiste loepzuiver identificeert.
Naast voelen volgt de huid ook zijn omgeving. In een test van 100 uur mat het systeem temperatuurverschillen van 19–25 °C en een relatieve luchtvochtigheid van 38–72% – gedetailleerd beschreven in het officiële Cambridge persbericht. Allemaal mogelijk doordat het zonder harde onderdelen werkt, waardoor het inzetbaar is in protheses, slimme werkkleding, besturingspanelen en zelfs samenwerkende robots. Een typisch voorbeeld: in Nederland gebruiken designlabs bij de TU Delft deze huid nu om revalidatieprotheses naar het volgende niveau te tillen.
Kunsthuid in stroomversnelling
Deze doorbraak komt niet uit het niets. Eerdere jaren zagen we al synthetische huid die pijn kan registreren, imitaties die opvallend veel op menselijke huid lijken, of zichzelf herstellende en recyclebare lagen. Het unieke van de Britse innovatie? Alles is radicaal vereenvoudigd: één flexibele filmeenheid, zonder mechanische onderdelen — met alle gevoeligheid en interpretatie in software geborgd.
Uitdagingen zijn er nog genoeg. vooral de nauwkeurigheid op grotere afstand van de elektroden, en de lange levensduur van de hydrogel, vragen doorontwikkeling. Maar zoveel is duidelijk – de paradigmaverschuiving is gestart. Robots die niet alleen slimmer en motorisch geavanceerder zijn, maar ook visueel én fysiek steeds meer op ons lijken? Dat is nu geen science fiction meer, maar een kwestie van tijd. Deze kunstmatige huid opent de weg voor machines die niet alleen taken uitvoeren, maar hun omgeving ‘aanvoelen’ en daarop anticiperen. al zijn we met deze innovatie voorlopig nog niet in de buurt van een realiteit à la Detroit: Become Human.
